اعتلای یک سنت موسیقی

20 نوامبر, 2014
 

پروفسور دورینگ

ردیف موسیقی استاد الهی یکی از رویدادهایی است که قاعدتا باید آن را جزء تاریخ موسیقی شرق دانست، هر چند که به سختی می‌توان رد پای آن را در تاریخ گذشته پیدا کرد. ردیف او در همان لحظۀ خاص و ممتازی شکل می‌گیرد که در آن لحظه، یک هنرمند یا گروهی از هنرمندان،‌ با نبوغ خود موسیقی ساده و یا محلی را متحول می‌کنند و آن را تبدیل به یک سنت موسیقی هنری یا علمی می‌کنند و در عین حال، از روندی که از عوامل میراثی و به مفهوم کامل کلمه، مقدس نشأت گرفته است،‌ دور نمی‌شوند. در واقع، به دست استاد یک سنت موسیقی معنا گرفته، زنده و تازه شده و به راستی اعتلا یافته است. این سخن را در زمینه‌های مختلف موسیقی او می‌توان آشکارا دید: خلاقیت به معنای واقعی کلمه، غایت فن اجرا و سبک موسیقی، بار مثبت موسیقی و تأثیر آن بر سنت موسیقی به طور کلی. و از سوی دیگر کاربرد معنوی موسیقی غنی او، موسیقی را به نهایت شرافت یک هنر می‌رساند، و در مقولۀ زیبایی‌شناسی، صحت، متانت و ارزش مرجعیت، آن را جلوۀ بی‌نظیری می‌دهد. و آخر از همه، در فرهنگی اسلامی، جایی که هنر موسیقی با سوءتفاهم و سوء تعبیر روبه‌رو است، او مشروعیت این هنر را با مباحث فقهی و شرعی نشان داده است (برهان‌الحق؛ ۳۱-۴۰). در آن محیط، موسیقی را وسیلۀ بیان ایمان و عشق به خداوند دانستن، مخاطره‌ای بس عظیم بود، اما اقتدار اخلاقی و فکری استاد، و شخصیت وجودی او چنان بود که حتی علما به شنیدن موسیقی او می‌آمدند.

بی‌شک موسقی استاد قواعد خاص خویش را در بردارد، اما این قواعد، ضمنی باقی می‌مانند، و به ترتیبی در هر اجرا دوباره تعیین می‌شوند. این سخن در مورد یک هنر رفیع و فردی است، و یادآور مشی نوازندگان و عاشقان بزرگ آسیای میانه است، که سازنوازی آنها کاملا شخصی، فردی و پیش‌بینی ناکردنی است، و همچنین برای همراهی با صدای دوم آهنگ، اگر خود آواز نباشد، زیاده سنگین و شدید است. در این شرایط است که استاد در کمال آزادی بر آهنگی با اسلوب خود کار می‌کند، تندا و ضرباهنگ‌(ریتم) را تغییر می‌دهد و انگشت‌گذاری جدیدی ابداع می‌کند؛ گویی خود خالق این نغمه بوده ( هر چند شنوندگان بومی آن را به عنوان میراث فرهنگی خود می‌شناسند) او در عرصه‌ای باز، در جهتی که بخواهد آهنگ را به جلو می‌برد، بدون این که ضوابط و کارآیی‌ها را به حساب آورد یا خود را با آنها تطبیق دهد.

و بالاخره در ورای تمام طبقه‌بندی‌ها، تفاوت نوازندگی او با نوازندگان سنتی و حرفه‌ای این است که او هرگز دغدغۀ خوش آمدن به مذاق دیگری، یا داشتن شنوندۀ بیشتری را ندارد. استاد به خاطر خود،‌ یا « به خاطر خدا» می‌زند. از این جهت است که می‌تواند تمام بالقوگی موسیقی نحلۀ اصلی خود را شکوفا کند. او با داشتن یک مشی کاملا فردی، هنرش را به سطحی جهانی رسانده، شنوندگانی از افق‌های مختلف یافته، که این موسیقی بر عمق وجود آنها اثر گذاشته است.


برگرفته از کتابچۀ سی دی، چاپ اختصاصی برای موزۀ متروپلیتن